SOVRAN
Napalm Records
We hebben er lang op moeten wachten, maar de nieuwe Draconian is een feit. Er heeft een wisseling van zangeres plaats gevonden en na het vertrek van Lisa Johansson is de keuze gevallen op de Zuid-Afrikaanse Heike Langhans. Daarvoor moest er ook een verblijfsvergunning voor Zweden geregeld worden en dat heeft tijd gekost. Die tijd heeft de band echter wel goed benut. Want zie hier, de nieuwe plaat.
De plaat opent meteen met een zware doomriff en valt daarna meteen gevoelig in met Heike die meteen haar stempel op de plaat drukt. Melancholisch en met veel gevoel. Anders dan Lisa, dat wel. De zang van Heike is lager en heeft hier en daar gelijkenissen in het laag van Sharon den Adel (Within Temptation). Als de plaat vordert zul je die gelijkenis vaker kunnen trekken. In ieder geval Heavy Lies The Crown is een sterke opener. Melancholie is er meer dan ooit en men heeft niets aan heaviness ingeboet. Ook de bijdrage van zanger Anders Jacobsson is weer prima.
Het navolgende The Wretched Tide is ook weer traag en melancholisch. Een mooie track, met dat sfeervolle keyboardwerk. Toch heb ik het gevoel dat die track iets minder blijft hangen. Pale Tortured Blue is voor mij een van de favorieten van de plaat. Heerlijk droevig. Zowel in keyboards als in gitaar. Traag en doomy en de zang van Heike maakt het nummer mooi af.
Stellar Tombs is meer uptempo en schud je meteen weer wakker uit de dromerige sfeer, maar heeft ook dat melancholische in zich. No Lonelier Star is ook mooi droevig en is qua tempo weer een stuk trager dan de voorganger. Op Dusk Mariner trekt men die stijl voort en nog beter ook. Dat nummer is ook een van de betere tracks op de plaat. Heerlijke doom.
Dishearten werd al live gepresenteerd en is weer qua tempo gevarieerder en kent een mooi uptempo stuk richting het einde met mooie hoge uithalen van Heike. Rivers Between Us kent een mooi duet tussen Heike en de mooie cleane vocalen van Daniel Änghede (Crippled Black Phoenix, Astroqueen, ISON). Een mooie sfeervolle track en wederom een van de hoogtepunten van Sovran.
Als Sovran afsluit met The Marriage Of Attaris besef ik wat ik heb genoten van deze plaat. Een wisseling van zangeres is altijd even afwachten hoe dat uitpakt. Heike is heel anders dan Lisa, maar past er prima bij. Ze brengt een hoop melancholie met zich mee en de band geeft haar ook voldoende ruimte om te excelleren. De combinatie tussen de grunts en de zang van Heike pakt ook goed uit,
Overall gezien is de plaat iets trager in vergelijking met de voorganger A Rose For The Apocalypse. Maar eerlijk is eerlijk, ik vind deze nieuwe plaat toch beter. Meer sfeer dan ooit. Sterke comeback. Een mooie combinatie tussen gothic metal en death/doom metal. De plaat is ook een groeier en grijpt je steeds meer des te vaker je hem luistert.
Mocht je band nog niet kennen, het is een combinatie tussen Novembers Doom, My Dying Bride, oude Within Temptation, oude Anahema, Swallow The Sun, Saturnus en oude Theatre Of Tragedy. Een heerlijke combinatie, die zeker het checken waard is en ook eigen smoelwerk kent. Wederom een sterke kandidaat voor de jaarlijst.
Tracks:
01. Heavy Lies The Crown
02. The Wretched Tide
03. Pale Tortured Blue
04. Stellar Tombs
05. No Lonelier Star
06. Dusk Mariner
07. Dishearten
08. Rivers Between Us
09. The Marriage Of Attaris
10. With Love And Defiance (lim.ed. bonustrack)
Band:
Johan Ericson - Gitaar
Anders Jacobsson - Grunts en spoken parts
Jerry Torstensson - Drums
Daniel Arvidsson - Gitaar
Fredrik Johansson - Basgitaar
Heike Langhans - Zang
Review door Mark