Oldehoofsterkerkhof, Leeuwarden
Into The Grave Festival
Mijn eerste keer Into The Grave! De line-up voor dit jaar was voor mij (en mijn metgezel) geen optie om thuis te blijven. Voor het eerst dit jaar was er een camping die in een nabij gelegen park was opgegezet en de keuze was dus wat minder moeilijk om te gaan. Het weer was wat minder dan op Stonehenge, echter bleef het wel heel het weekend droog (oke, op wat kleine miezerbuitjes na dan) en koud is het ook niet, zo’n graad of 20. Veel mensen hebben dan ook de weg naar Leeuwarden gevonden, want voor de entreeprijs hoef je dit ook niet te laten. Waar betaal je immers nog 45 euro (early-bird 35 euro) voor deze line-up?
VRIJDAG
Na een lange autorit en nadat we de tent hadden opgezet , zijn we richting het festivalterrein gelopen. De rij voor de ingang was zodanig lang, dat we een aantal nummers van Gruesome enkel hebben gehoord. Er was helaas geen zicht op het podium vanuit de rij. Gelukkig hebben we nog een groot deel van het optreden kunnen zien, toen we eenmaal binnen waren. De aan Death gelieerde metal stond vandaag ook als een huis. Een prima opener!
Van Vektor heb ik alleen verhalen gehoord en thuis eventjes kort gecheckt. Dit is geen standaard thrashband. De lange nummers vergen de nodige aandacht en zijn geen hapklare brokken. De zang is hees, bijna een scream te noemen. Je moet ervan houden. Op zich best origineel dus, alleen kan ik mijn aandacht er niet heel de set bij houden. Misschien toch een band die beter tot zijn recht komt in een kleine zaal.
De volgende band is het Zweedse Scar Symmetry. In het begin heb ik de band een tijdje gevolgd, maar ik luister er al jaren niet meer naar. Toch zit de muziek prima in elkaar en ook de grunt mag er zijn. De cleane zang staat mij echter tegen, die is te hoog en past niet echt bij de melodieuze deathmetal naar mijn mening. Al met al kent het optreden niet echt veel hoogtepunten en is het wachten op de volgende band.
Die komt in de vorm van Amaranthe. Hier en daar vang ik wat berichten op van mensen die zeggen wat deze popband op een metalfestival doet. Popband gaat mij wat te ver. Het is erg gelikte metal met een mooie zangeres. Erg goed verpakt dus. Ik had het ergste verwacht, maar ik vind het allemaal wel meevallen. De show is mooi verzorgt en ook de setlist is goed uitgebalanceerd. Toch zal ik er niet zo snel een cd van in huis halen, daarvoor vind ik de muziek wat braafjes, maar voor nu prima te doen.
Een band die wel weet hoe je een feestje moet bouwen is Airbourne. Deze band lijkt behoorlijk veel op hun landgenoten van AC/DC. De muziek is simpel en goed te volgen. De nummers kennen weinig variatie, maar het publiek lust er wel pap van. De zanger gooit ook de nodige bierblikken het publiek in, om het publiek nog meer op te jutten. En hij slaagt daar in, getuige de positieve respons. Geen moeilijke metal/rock dus, maar gewoon rechttoe aan lekker meedeinen.
Slayer mag de eerste dag afsluiten en wat moet je dan daar nog over zeggen? Dat de setlist nogal op de automatische piloot word afgewerkt en een praatje er nauwelijks vanaf kan bij Tom Araya als halverwege de set gitarist Kerry King gitaarproblemen heeft. Toch mag de setlist (die nagenoeg hetzelfde is als op Graspop) er natuurlijk zijn met krakers als Postmortem, War Ensemble, Madatory Suicide, Dead Skin Mask, South Of Heaven en Raining Blood . Ook wat nieuwere nummers als Hate Worldwide en Repentless worden goed gebracht. Met het onvermijdelijke Angel Of Death komt er dan een einde aan het optreden, waarin de band 3 keer wisselt van backdrop. Al met al een prima afsluiter al valt er weinig spontaniteit te bespeuren.
ZATERDAG
Na een korte nachtrust en een prima ontbijt, zijn we kwart voor 12 weer op het festivalterrein. Daar staan de Belgische thrashers van Evil Invaders klaar om de boel om te warmen. De band tapt uit het vaatje old school thrash en laat oude tijden herleven. De spelvreugde spat er vanaf. Wederom een prima opener, net als gisteren.
Tribulation uit Zweden is de volgende band op de bühne. De band speelt een eigenaardige mix van progressieve black en deathmetal in een old school jasje. Helaas komt dat vandaag niet echt uit de verf naar mijn mening. Ik kan mijn aandacht er ook niet heel het optreden bij houden. Wellicht dat de band in een kleine zaal beter tot zijn recht komt.
Van Unearth heb ik ook nog een aantal cd’s van in de kast staan. Moet wel zeggen dat ik de band al een tijdje niet meer volg, maar vandaag kan het optreden me wel bekoren. De metalcore/deathcore valt ook bij de meeste aanwezigen in goede aarde. De grunts en screams zijn prima, alleen de cleane zang van de gitarist stoort mij een beetje, maar die komt gelukkig maar sporadisch voorbij.
Het is al goed druk op het terrein als The Black Dahlia Murder van start gaat. De band rond brulboei Trevor Strnad heeft er zin in. Het decor op het podium is goed verzorgd met afbeeldingen van de laatste plaat Abysmal. Muzikaal zit men in de melodieuze deathmetal hoek, maar men schuwt ook de deathcore niet. Trevor screamt en grunt er op los. Hij krijgt zelfs de mensen in de pit zover om een circlepit te beginnen rond de PA stand. Erg gaaf om te zien! Een prima optreden van de heren.
Voivod vind ik ook al zo’n eigenzinnige band. Ook niet voor 1 gat te vangen deze band. Progressieve metal; Dat dekt de lading wel aardig. Eigenlijk best moeilijke muziek om de aandacht erbij te houden, maar het is zeker een genot voor het oor en oog. Toch vond ik de band beter overkomen laatst in Eindhoven (Speedfest).
En dan nu een band van een compleet andere orde, namelijk de lolbroeken van Korpiklaani. Na het uitvallen van Alestorm, mogen zij het proberen. En hoewel ze totaal misplaatst zijn tussen al het brute metal geweld, doen ze toch goed hun best. Je moet er van houden. De polka’s missen hun uitwerking niet en vooral het jonge publiek lust hier wel pap van. De ouderen zoeken hun heil ergens anders op het terrein.
Eén van de redenen waarvoor ik naar Leeuwarden ben afgereisd dient zich nu aan. Exodus! Ik had de band nog niet met de oude nieuwe frontman Steve "Zetro" Souza gezien en was dus wel benieuwd hoe de beste man het er vanaf bracht. Nou, zowel zanger als band heerste van begin tot eind! Met een dik geluid opent men het bal met The Ballad of Leonard and Charles. Om verder te gaan met het nieuwe Blood In, Blood Out. Toch zit ik meer te wachten op de oude krakers en die komen in de vorm van A Lesson in Violence, Bonded by Blood en The Toxic Waltz. Een nummer als Blacklist doet het ook altijd wel goed. Kortom, een erg gaaf optreden!
Een band die het ook goed doet vandaag is het Britse Carcass. Het geluid is kraakhelder en de band speelt retestrak. Zo komen de brute nummers nog meer tot hun recht. De schokkende dia beelden blijven vandaag achterwege, wel is er een reusachtige backdrop te zien met een afbeelding van de laatste CD Surgical Steel. De band speelt vandaag aardig wat oud werk. Zo komen oa Reek of Putrefaction, Exhume to Consume, Corporal Jigsore Quandary overgaand in The Sanguine Article voorbij. Een nummer als Keep On Rotting in the Free World doet het bij mij ook altijd wel goed. Ook recenter materiaal komt voorbij in de vorm van oa Cadaver Pouch Conveyor System en Captive Bolt Pistol. Met Heartwork komt er dan een einde aan deze sterke set!
Aan Kreator de taak om deze editie van Into The Grave af te sluiten. Met een mooie lichtshow, het nodige vuurwerk, vlammenwerpers en slingers en snippers (die uit kanonnen komen) zit het visueel wel snor. Muzikaal valt er ook weinig op af te dingen; de band is in vorm! Zo komen oa Phobia, Endless Pain, Extreme Aggression en Black Sunrise voorbij. Zanger Mille Petrozza is zoals gewoonlijk de spreekbuis en de rest van de band houdt zich wat afzijdig. Maar dat deert niet. De band laat de muziek spreken en die is gewoon goed. De toegift mag er ook zijn met achtereenvolgens Violent Revolution, Pleasure to Kill, Flag of Hate en Betrayer.
En zo komt er een einde aan de zesde editie van Into The Grave. Ik heb me in ieder geval prima vermaakt. Het eten op het terrein was prima en de drank ook. Op de vrijdag was de wc wat moeilijk te bereiken, maar gelukkig was dat zaterdag verholpen. Misschien dat er voor een volgende editie wat meer zitplekken gerealiseerd kunnen worden; ik ben namelijk ook geen twintig meer. Hoe dan ook , op naar volgend jaar zullen we maar zeggen! Tot slot kan ik u mededelen dat Arch Enemy al bevestigd is.