DB's, Utrecht
Nog maar nauwelijks bekomen van Baroeg Open Air de dag ervoor, stap ik in de bus om naar Utrecht te gaan. Wederom om wat bands te gaan bekijken. Het is de trip meer dan waard, want Katalepsy, Unfathomable Ruination en Deathtopia maken hun opwachting.
Rond half 5 betreed ik zaal/café/oefenruimte DB’s, waar het nog relatief rustig is. Na het bestellen van een biertje, besluit ik om naar de zaal te gaan, waar Deathtopia op het punt van beginnen staat. Hoewel het een Japanse band is, ziet, behalve de zanger, de band er verre van Aziatisch uit. Een foto op Metal Archives leert echter dat de band wel degelijk Aziaten in de gelederen heeft, maar die zijn er vandaag niet bij. Waarom weet ik ook niet. Hoe dan ook, met invallers doet men ook zijn best. De heren zijn prima op elkaar ingespeeld, daar is niks op aan te merken. Muzikaal doet de band me denken aan Exhumed en Carcass. Zanger/gitarist Mune Ikemon krijst erop los en krijgt vocale bijstand van de bassist, die een lekker diepe grunt heeft. Enig minpuntje is dat de muziek behoorlijk standaard is, maar voor een opener en prima opwarmer!
Het uit Londen afkomstige Unfathomable Ruination is de volgende band. Waar Deathtopia een nogal behouden muzikale lijn volgde, gaat deze band als een bezetene tekeer. Veel techniek, maar dit gaat niet ten koste van de bruutheid. Er is werkelijk geen enkel rustpuntje. Er komt erg veel energie van het podium af, waarbij het moeilijk stil staan is, getuige ook de drukke moshpit. De band bracht onlangs hun 2e album Finitude uit en daarvan laten de heren ook de nodige songs horen. Zanger Ben Wright is toch wel de blikvanger van de band met zijn voorkomen. De beste man beschikt over een lekkere, diepe grunt. De andere muzikanten beheersen hun instrument tot in de puntjes en men kan dus terugkijken op een erg bruut optreden.
Aan Katalepsy de eer om deze middag/avond af te sluiten met hun slam/death. Hoewel al in 2003 begonnen, bracht men onlangs pas hun 2e album uit, genaamd Gravenous Hour uit. Uiteraard worden hiervan vanavond ook de nodige nummers gespeeld. Net als bij de vorige band is ook de zanger het middelpunt. Hij ziet er dan ook wat vreemd uit in zijn ijshockey-tenue. Vocaal is hij echter in goede doen en hij kan dan ook moeilijk stilstaan op het podium. De rest van de band trouwens ook, die zetten namelijk een prima show neer. Ook is er weer een flinke moshpit. Helaas is na zo’n 40 minuten de koek op, maar zowel band als publiek kunnen terugkijken op een prima avond!
